Annem & Kız kardeşim ve Ben

                                                                                                 21-02-17
Bugün anlatmak istediğim; 

Otuz kişilik bir aile de büyüdüm. Normal de çekirdek ailem dört kişidir fakat babaannem, halamlar amcalar, enişteler ve çocukları derken yazın resmen 30 kişiye kadar yakın kişi bizim eve doluşulardı. 
Annem beni ve kız kardeşimi, bu kadar kalabalık insanlara rağmen özel tutmaya korumaya çalışırdı. Babam ise sadece kendi ablaları ve annesi için yaratılmış bir adamdı. Bir de herşeye yasaklar koyardı. Severim aslında, uzaktan bakardım babama. Neden bizi herşeyden ve herkesten korumayışı? Buna rağmen annemin ise bize kol kanat germesi, ya da kız kardeşimin ve benim o ailede birbimize sahip çıkmamız. İyi bir ekip olmuştuk. Annem, kız kardeşim ve ben. 
Sabah kahvaltı, öğle yemeği,akşam yemeğini annem bazen de anneme yardım eden yengem hazırlardı. Sonra diğerleri sadece yer,içer,tatile gider,gelir ve herkesle dalga geçerlerdi. 
Analiz ettiğim de ne kadar boş, ne kadar gereksiz zamanlardan geçtiklerini ve boş yere kalp kırdıklarını, heybelerine yükledikleri acımasızlık ve günahlar, annemin hakkını nasıl ödeyecekleri? 
Nasıl bu kadar huzurlu ve cabuk unutur insan? 
Ama ben o sofralardan aç kalktığım da, karnımı doyurmak için bakkala gidişimi, onların davranışlarını, haksızlıklarını, annemin gözyaşını ve sabrını unutamıyorum.

Hayat işte herşeye rağmen seni gagalayarak iyileştiriyordu.

Aslında benim gördüğüm o insanlar bana şimdi ki dünyamızın, küçük minyatür haliydi. Eğer sen ekmeğini kovalamazsan, önünden alırlar, aç kalırsın. Bir şekilde karnını doyurmak zorundasın (babanın bakkalda ki veresiye defterine yazdırmam gibi) . Aslında o grupta çeşit çeşit insanlar vardı.
Biri sessiz ama iş çeviren, biri ben lafımı söylerim ve elimdekini asla paylaşmazdı. Elindekini yer yemediğini tarafı paylasırdı. Biri kendini bile beğenmeyen her daim mutsuz olanlardandı. Biri kaç kadının canını yakmış hala hıc birsey umrunda değil hayatının amacını bilmeyen, bence kendıne yazık etmiş insandı. Aralarında iyiler de vardı tabi. 

Sonra annemden şunu öğrendim ben evet biz kötü şartlar da olabilirdik. Ama bu bizim iyi olmamızı engelleyemezdi. Çalışırsan, niyet iyiyse oluyor. Herşey geç olsa bile çok güzel oluyor. 

Güzel yaşamlara geçiş yaptık. 20 yılın sonunda herşey düzeldi. Sabır acı ve meyvesi tatlıydı. 

Yaşadıklarımdan öğrendim bende hayatta kalma çabasını. Geçmişimde ki bütün yapılanları affediyorum. Yeni hayatım da iyi ve güzel insanları kabul ediyorum. Yoluma devam ediyorum. 

Kız kardeşime gülümsemek yakışıyor, anneme daha çok. 



Sevgiler sunarım