Kimsesizlik üzerine

Derdi yaşamakla olan bir insanım. Arkamda pek kimsem yok. Yanımda ailem var işte ne kadar olabilirlerse. Yaşam da pek kolay değil gibi görünüyor.
Arkadaş olmayı severim genel de. Sanırım arkadaşlığı sürdürme konusun da iyi değilim.
Yine kendime suç buldum, yine kendimi etiketledim galiba.
Bugüne kadar arkadaşlarımın sıkıntıların da yanında olmaya uğraş verdım. Ama mutlu günlerinde de çok daha yanlarında oldum. Onlarla sevindim. Çırpındım.
Dertlerini dinledim,üzüldüm, yargılamadım, eleştirmedim. Sonra ne mi oldu?
İlk kapıya konan ben oldum. Evlendiler. Aramadılar. Minik bir hata yüzünden çıkardılar hayatlarından. Sustum. Gördüğüm de selam verdim. Hiç ses etmedim. Süresi dolmuş dedim. Önüme baktım.

Yeni arkadaşlar edindim.Kalbimi açtım. Ağladığım da saklamadım, üzüldüğüm de sırrımı paylaştım. Kalbimi ortaya koydum.Gözyaslarımı gösterdim, zayıf noktalarımı anlattım, hayallerımi söyledim. Geçmişimi anlattım.
Sonrası;
Beni tanıdılar,öğrendiler. Hadsizlik boyutunda eleştirmeler başladı. Şakalar başladı. Kızdığım da ise, çok alıngansın oldu. Aman sen de çok abartıyorsun oldu.
Ben onlar da kusur aramazken, cat cat kusurlarımı ortaya bırakıverdıler.
Tepki gösterdim. Kendimi üzdüm. Miğdemi ağrittım. Uykular tutmadı.

Nerede hata yaptığımı algılayamadım. Hadsizliklerine çözüm de bulamadım. Uzaklaştım. Kendim gibi davranmaktan vazgeçmedim. Sessizliğe kimsesizliğe sığındım.

Kalbimden çıkardım. Beynimi ele geçirdi sanki üzüntüm. Kurtulmaya çalışmak için çabalıyorum.
İnsanlar o kadar önemli değil. Kimse bizleri bu duruma düşürmemeli. Ben bunu bu yaşta farkettim.

Herşey yoluna ne zaman girer bilmiyorum. Hayallerime hızla kavusmayı istiyorum. Sonra yeni hayaller kurup, ilerlemeye niyet ediyorum. Yaşama sevincim yeniden can bulsun dilerim.